Cykl „Dopamina” to ironiczna opowieść o współczesnej miłości – tej, która żyje w ekranach i dopaminowych zastrzykach powiadomień. To szkice o samotności, która udaje bliskość, o rozmowach z algorytmem, które mają zastąpić dotyk, i o tym słodkim uzależnieniu, które każe nam scrollować jeszcze jeden raz. Każda praca to migotanie emocji pomiędzy światem cyfrowym a prawdziwym – tam, gdzie granica między człowiekiem a sztuczną inteligencją staje się rozmazana.
 
 Szkice sprzedawane są w passe partout, bez ramy.